《醉翁亭记》 欧阳修〔宋代〕 huánchújiēshānyěōuyánɡxiūsònɡdàizuìwēnɡtínɡjì环滁皆山也。其西南诸峰，林壑尤美，望之蔚然而深秀shānxínɡliùqīlǐjiànwénshuǐshēnɡchánchánérxièchūyúliǎnɡfēnɡqíxīnánzhūfēnɡlínhèyóuměiwànɡzhīwèiránérshēnxiù者，琅琊也。山行六七里，渐闻水声潺潺，而泻出于两峰之间者，酿泉也。峰回路转，有亭翼然临于泉上者，醉翁tínɡyězuòtínɡzhěshuíshānzhīsēnɡzhìxiānyěmínɡzhīzhěshuítàishǒuzìwèiyězhījiānzhěniànɡquányěfēnɡhuílùzhuǎnyǒutínɡyìránlínyúquánshànɡzhězhělánɡyáyězuìwēnɡ亭也。作亭者谁？山之僧智仙也。名之者谁？太守自谓也。太守与客来饮于此，饮少辄醉，而年又最高，故自号曰醉翁yězuìwēnɡzhīyìbúzàijiǔzàihūshānshuǐzhījiānyěshānshuǐzhīlètàishǒuyǔkèláiyǐnyúcǐyǐnshǎozhézuìérniányòuzuìɡāoɡùzìhàoyuēzuìwēnɡ也。醉翁之意不在酒，在乎山水之间也。山水之乐，得之心而寓之酒也。 若夫日出而林霏开，云归而岩穴暝，晦明变化者，山间之朝暮也。野芳发而幽香，佳木秀而繁阴，风霜高洁，水落而石出者，山间之四时也。朝而往，暮而归，四时之景不tónɡluòérshíchūzhěshānjiānzhīsìshíyězhāoérwǎnɡmùérɡuīsìshízhījǐnɡbùzhīzhāomùyěyěfānɡfāéryōuxiānɡjiāmùxiùérfányīnfēnɡshuānɡɡāojiéshuǐruòfúrìchūérlínfēikāiyúnɡuīéryánxuémínɡhuìmínɡbiànhuàzhěshānjiānéryùzhījiǔyědézhīxīn同，而乐亦无穷也。 érlèyìwúqiónɡyě 至于负者歌于途，行者休于树，前者呼，后者应，伛偻提携，往来而不绝者，滁人游也。临溪而渔，溪深而鱼肥，niànɡquánwéijiǔtíxiéwǎnɡláiérbùjuézhěchúrényóuyělínxīéryúxīshēnéryúféizhìyúfùzhěɡēyútúxínɡzhěxiūyúshùqiánzhěhūhòuzhěyìnɡyǔlǚ酿泉为酒，泉香而酒洌，山肴野蔌，杂然而前陈者，太守yànhānzhīlèfēisīfēizhúshèzhězhònɡyìzhěshènɡɡōnɡchóujiāocuòquánxiānɡérjiǔlièshānyáoyěsùzáránérqiánchénzhětàishǒu宴也。宴酣之乐，非丝非竹，射者中，弈者胜，觥筹交错，起坐而喧哗者，众宾欢也。苍颜白发，颓然乎其间者，太shǒuzuìyěqǐzuòérxuānhuázhězhònɡbīnhuānyěcānɡyánbáifàtuíránhūqíjiānzhětàiyànyě守醉也。 已而夕阳在山，人影散乱，太守归而宾客从也。树林阴翳，鸣声上下，游人去而禽鸟乐也。然而禽鸟知山林之乐，而不知人之乐；人知从太守游而乐，而不知太守之乐其乐也。醉能同其乐，醒能述以文者，太守也。太守谓谁？庐陵欧yánɡxiūyězuìnénɡtónɡqílèxǐnɡnénɡshùyǐwénzhětàishǒuyětàishǒuwèishuílúlínɡōuérbùzhīrénzhīlèrénzhīcónɡtàishǒuyóuérlèérbùzhītàishǒuzhīlèqílèyěyìmínɡshēnɡshànɡxiàyóurénqùérqínniǎolèyěránérqínniǎozhīshānlínzhīlèyǐérxīyánɡzàishānrényǐnɡsǎnluàntàishǒuɡuīérbīnkècónɡyěshùlínyīn阳修也。 ——完 wán 本文来源：https://www.wddqw.com/doc/8e28950d0e22590102020740be1e650e52eacfa7.html