《桃花源记》 陶渊明〔魏晋〕 晋太元中，武陵人捕鱼为业。缘溪行，忘路之远近。忽逢桃花林，夹岸数百步，中无杂树，芳草鲜美，落英缤纷。渔人甚异之，复前行，欲穷其林。 林尽水源，便得一山，山有小口，仿佛若有光。便舍chuánlínjìnshuǐyuánbiàndéyìshānshānyǒuxiǎokǒufǎnɡfúruòyǒuɡuānɡbiànshěyúrénshènyìzhīfùqiánxínɡyùqiónɡqílínhūfénɡtáohuālínjiāànshùbǎibùzhōnɡwúzáshùfānɡcǎoxiānměiluòyīnɡbīnfēnjìntàiyuánzhōnɡwǔlínɡrénbǔyúwéiyèyuánxīxínɡwànɡlùzhīyuǎnjìntáoyuānmínɡwèijìntáohuāyuánjì船，从口入。初极狭，才通人。复行数十步，豁然开朗。土dìpínɡkuànɡwūshèyǎnrányǒuliánɡtiánměichísānɡzhúzhīshǔqiānmòjiāotōnɡcónɡkǒurùchūjíxiácáitōnɡrénfùxínɡshùshíbùhuòránkāilǎnɡtǔ地平旷，屋舍俨然，有良田、美池、桑竹之属。阡陌交通，鸡犬相闻。其中往来种作，男女衣着，悉如外人。黄发chuítiáojīquǎnxiānɡwénqízhōnɡwǎnɡláizhònɡzuònánnǚyīzhuóxīrúwàirénhuánɡfà垂髫，并怡然自乐。 见渔人，乃大惊，问所从来。具答之。便要还家，设酒杀鸡作食。村中闻有此人，咸来问讯。自云先世避秦时乱，shājīzuòshícūnzhōnɡwényǒucǐrénxiánláiwènxùnzìyúnxiānshìbìqínshíluànjiànyúrénnǎidàjīnɡwènsuǒcónɡláijùdázhībiànyāohuánjiāshèjiǔbìnɡyíránzìlèshuàiqī率妻子邑人来此绝境，不复出焉，遂与外人间隔。问今是何shìnǎibùzhīyǒuhànwúlùnwèijìncǐrényīyīwèijùyánsuǒwénjiētànwǎnzǐyìrénláicǐjuéjìnɡbúfùchūyānsuìyǔwàirénjiànɡéwènjīnshìhé世，乃不知有汉，无论魏晋。此人一一为具言所闻，皆叹惋。余人各复延至其家，皆出酒食。停数日，辞去。此中人语云：“不足为外人道也。” 既出，得其船，便扶向路，处处志之。及郡下，诣太守，shuōrújìchūdéqíchuánbiànfúxiànɡlùchùchùzhìzhījíjùnxiàyìtàishǒubùzúwèiwàiréndàoyěyúrénɡèfùyánzhìqíjiājiēchūjiǔshítínɡshùrìcíqùcǐzhōnɡrényùyún说如此。太守即遣人随其往，寻向所志，遂迷，不复得路。 cǐtàishǒujíqiǎnrénsuíqíwǎnɡxúnxiànɡsuǒzhìsuìmíbúfùdélù 南阳刘子骥，高尚士也，闻之，欣然规往。未果，寻病zhōnɡnányánɡliúzǐjìɡāoshànɡshìyěwénzhīxīnránɡuīwǎnɡwèiɡuǒxúnbìnɡ终。后遂无问津者。 ——完 wánhòusuìwúwènjīnzhě 本文来源：https://www.wddqw.com/doc/c4ebf6249b8fcc22bcd126fff705cc1754275fc6.html