《童趣》 shěnfùtónɡqù沈复〔清代〕 mínɡcháqiūháojiànmiǎoxiǎozhīwùbìqīnɡdài余忆童稚时，能张目对日，明察秋毫，见藐小之物必细察其纹理，故时有物外之趣。 夏蚊成雷，私拟作群鹤舞于空中，心之所向，则或千huòbǎiɡuǒránhèyěánɡshǒuɡuānzhīxiànɡwéizhījiānɡyòuliúwényúsùzhànɡzhōnɡxiàwénchénɡléisīnǐzuòqúnhèwǔyúkōnɡzhōnɡxīnzhīsuǒxiànɡzéhuòqiānxìcháqíwénlǐɡùshíyǒuwùwàizhīqùyúyìtónɡzhìshínénɡzhānɡmùduìrì或百，果然鹤也；昂首观之，项为之强。又留蚊于素帐中，徐喷以烟，使之冲烟而飞鸣，作青云白鹤观，果如鹤唳云duānxúpēnyǐyānshǐzhīchōnɡyānérfēimínɡzuòqīnɡyúnbáihèɡuānɡuǒrúhèlìyún端，为之怡然称快。 余常于土墙凹凸处，花台小草丛杂处，蹲其身，使与yúchánɡyútǔqiánɡāotūchùhuātáixiǎocǎocónɡzáchùcúnqíshēnshǐyǔwéizhīyíránchēnɡkuài台齐；定神细视，以丛草为林，以虫蚁为兽，以土砾凸者为丘，凹者为壑，神游其中，怡然自得。 一日，见二虫斗草间，观之，兴正浓，忽有庞然大物，拔山倒树而来，盖一癞虾蟆，舌一吐而二虫尽为所吞。余年yòufānɡchūshénbùjuéyārányìjīnɡshéndìnɡzhuōhámábiānshùshíqūzhībáshāndǎoshùérláiɡàiyílàihámáshéyìtǔérèrchónɡjìnwéisuǒtūnyúniányírìjiànèrchónɡdòucǎojiānɡuānzhīxìnɡzhènɡnónɡhūyǒupánɡrándàwùwéiqiūāozhěwéihèshényóuqízhōnɡyíránzìdétáiqídìnɡshénxìshìyǐcónɡcǎowéilínyǐchónɡyǐwéishòuyǐtǔlìtūzhě幼，方出神，不觉呀然一惊。神定，捉虾蟆，鞭数十，驱之别院。 ——完 biéyuàn 本文来源：https://www.wddqw.com/doc/d2a3f6ecce1755270722192e453610661fd95a14.html