《种树郭橐驼传》 柳宗元〔唐代〕 郭橐驼,不知始何名。病偻,隆然伏行,有类橐驼者,故乡人号之“驼”。驼闻之曰:“甚善。名我固当。”因舍其mínɡɡùxiānɡrénhàozhītuótuówénzhīyuēshènshànmínɡwǒɡùdānɡyīnshěqíɡuōtuótuóbùzhīshǐhémínɡbìnɡlóulónɡránfúxínɡyǒulèituótuózhěliǔzōnɡyuántánɡdàizhònɡshùɡuōtuótuózhuàn名,亦自谓“橐驼”云。 yìzìwèituótuóyún 其乡曰丰乐乡,在长安西。驼业种树,凡长安豪富人为观游及卖果者,皆争迎取养。视驼所种树,或移徙,无不活;且硕茂,早实以蕃。他植者虽窥伺效慕,莫能如也。 有问之,对曰:“橐驼非能使木寿且孳也,能顺木之天以致其性焉尔。凡植木之性,其本欲舒,其培欲平,其土欲故,其筑欲密。既然已,勿动勿虑,去不复顾。其莳也若子,其置也若弃,则其天者全而其性得矣。故吾不害其长而已,qízhìyěruòqìzéqítiānzhěquánérqíxìnɡdéyǐɡùwúbúhàiqízhǎnɡéryǐɡùqízhùyùmìjìrányǐwùdònɡwùlǜqùbúfùɡùqíshìyěruòzǐyǐzhìqíxìnɡyāněrfánzhímùzhīxìnɡqíběnyùshūqípéiyùpínɡqítǔyùyǒuwènzhīduìyuētuótuófēinénɡshǐmùshòuqiězīyěnénɡshùnmùzhītiānwúbùhuóqiěshuòmàozǎoshíyǐfāntāzhízhěsuīkuīcìxiàomùmònénɡrúyěrénwéiɡuānyóujímàiɡuǒzhějiēzhēnɡyínɡqǔyǎnɡshìtuósuǒzhònɡshùhuòyíxǐqíxiānɡyuēfēnɡlèxiānɡzàichánɡānxītuóyèzhònɡshùfánchánɡānháofù非有能硕茂之也;不抑耗其实而已,非有能早而蕃之也。他植者则不然,根拳而土易,其培之也,若不过焉则不及。苟有能反是者,则又爱之太恩,忧之太勤。旦视而暮抚,已去而复顾。甚者,爪其肤以验其生枯,摇其本以观其疏密,而木之性日以离矣。虽曰爱之,其实害之;虽曰忧之,其实chóuzhīérmùzhīxìnɡrìyǐlíyǐsuīyuēàizhīqíshíhàizhīsuīyuēyōuzhīqíshíérfùɡùshènzhězhǎoqífūyǐyànqíshēnɡkūyáoqíběnyǐɡuānqíshūmìyǒunénɡfǎnshìzhězéyòuàizhītàiēnyōuzhītàiqíndànshìérmùfǔyǐqùzhízhězébùránɡēnquánértǔyìqípéizhīyěruòbúɡuòyānzébùjíɡǒufēiyǒunénɡshuòmàozhīyěbúyìhàoqíshíéryǐfēiyǒunénɡzǎoérfánzhīyětā仇之;故不我若也。吾又何能为哉?” ɡùbùwǒruòyěwúyòuhénénɡwéizāi wènzhěyuē问者曰:“以子之道,移之官理,可乎?”驼曰:“我知zhònɡshùéryǐzǐzhīdàoyízhīɡuānlǐkěhūtuóyuēwǒzhī种树而已,官理,非吾业也。然吾居乡,见长人者好烦其ruòshènliányānérzúyǐhuòdànmùlìláiérhūyuēɡuānmìnɡcùěrɡēnɡyǐɡuānlǐfēiwúyèyěránwújūxiānɡjiànzhǎnɡrénzhěhàofánqí令,若甚怜焉,而卒以祸。旦暮吏来而呼曰:‘官命促尔耕,勖尔植,督尔获,早缫而绪,早织而缕,字而幼孩,遂而鸡豚。’鸣鼓而聚之,击木而召之。吾小人辍飧饔以劳吏者,且不得暇,又何以蕃吾生而安吾性耶?故病且怠。若是,则与吾业者其亦有类乎?” yǔwúyèzhěqíyìyǒulèihūqiěbùdéxiáyòuhéyǐfánwúshēnɡérānwúxìnɡyéɡùbìnɡqiědàiruòshìzétúnmínɡɡǔérjùzhījīmùérzhàozhīwúxiǎorénchuòsūnyōnɡyǐláolìzhěxùěrzhídūěrhuòzǎosāoérxùzǎozhīérlǚzìéryòuháisuìérjīlìnɡ 本文来源:https://www.wddqw.com/doc/4f6093d541323968011ca300a6c30c225801f02b.html